Duygu odaklı çift terapisi 1980’lerde Susan Johnson ve meslektaşları tarafından geliştirilmiştir. Terapi kuramsal olarak bağlanma teorisine yaslanır. Bağlanma teorisi insan yavrusunun en temel ihtiyaçlarından birinin ötekine bağlanmak, öteki tarafından sevilmek ve kabul görmek olduğunu öne sürer. Büyümek ve gelişmek için ebeveynin bakımına muhtaç bir bebek olarak dünyaya gelen insan yavrusu için öteki tarafından sevilmek bir hayat memat meselesidir. Yetişkinlikte daha az görülür hale gelse de öteki tarafından kabul görme ve sevilme arzusu insan hayatının her döneminde en önemli ruhsal ihtiyaçlardan biri olmaya devam eder.

Duygusal birliktelikler insanların bu temel ihtiyaçlarını güvenli bir ortamda karşılamak üzerine inşa ettikleri yapılardır. Duygu Odaklı Çift Terapisine göre ilişkilerdeki temel problem çiftin negatif bir döngüye sıkışıp kalması ve bu nedenle sevilme, kabul görme gibi temel ruhsal ihtiyaçlarını karşılayamamasıdır. Etkinliği dünya çapında yürütülen çok sayıda araştırma ile ortaya konan Duygu Odaklı Çift Terapisinde hedef, çiftin ilişkideki negatif döngüyü ve altta yatan duyguları fark etmesini sağlamak; böylece problemlerine farklı bir bakış getirebilmesine ve daha etkili davranış kalıpları geliştirmesine yardımcı olmaktır.